Ze śmiercią mi do twarzy

Nie wiem jak Wam, ale mi nic nie daje takiego kopa do życia, jak wyobrażenie sobie siebie w trumnie.

http://www.flickriver.com/photos/juliesuarez/3595429837/

A jeszcze lepiej na łożu śmierci. To zresztą znana wschodnia technika medytacyjna. Mnie zamiast siedzenia na poduszce i wizualizacji służy dziś już lekka, od czasu do czasu ujawniająca się hipochondria.
Ludzie! nawet nie wiecie, jak to jest wymyślić sobie np. raka, pożyć kilka dni z wizją rychłego końca, po czym usłyszeć od lekarza: "ma pani po prostu lekkie zapalenie zatok szczękowych". Jak świeżo i pięknie nagle wygląda zasikany przez psy skwer przy domu, jak poetycko zamyślony jest sąsiad, którego dotąd brało się za gbura!
Moja hipochondria w zasadzie wyparowała wraz ze śmiercią Mamy. Dwie wizyty dziennie w hospicjum przez bite trzy miesiące działają jak szczepionka - człowiek przestaje mieć potrzebę aplikowania sobie dopalacza w postaci wyimaginowanych chorób, kiedy choć przez jeden moment naprawdę skuma, że kiedyś zejdzie.
Polecam każdemu.
Oczywiście na co dzień o tym nie pamiętam i wtedy jęczę na pogodę, czepiam się Męża i znów mam jakiegoś raka. Ale od czasu do czasu coś mnie poruszy jak  ten materiał znaleziony dziś rano na fejsie. Potrzebne mi niekiedy porządne potrząśnięcie za ramię. Ostatnio była nim też książka Joanny "Chustki" Sałygi, kilka lat temu "Ostatni wykład" Randy'ego Pauscha:

Moja rada na dziś: chcesz żyć jak cysorz, trzepnij się czasem bez łeb piszczelą.